Ֆրուստրացիոն ծանր շրջանը դեռևս շարունակվում է. շփոթահար, ընկճված ու հուսալքված եմ հազարավոր իմ հայրենակիցների պես: ՈՒզում ես անկյուն քաշված՝ խորը ինքնամփոփվել ու լռել, գոնե առժամանակ, մինչև այս պղտոր ու ալեկոծուն ջրերը մի փոքր խաղաղվեն ու հստակվեն: Մինչև հոգիդ կրկին ջանա իրականության հետ բեղուն աղերսներ գտնել:
Բայց՝ չէ՛, ներքին ձայնդ հրամայում է շուտափույթ հավաքել զինքդ, զգաստանալ ու նայել առաջ: Հրամայում է գոտեպնդվել ու անցնել գործի:
Նախ, կանխել է պետք տեղահան եղած մեր ժողովրդի խարխլումն ու ցիրուցանվելը: Դա հնարավոր է անել, միայն թե նման վճռական նպատակ դրվի հայ հանրության առջև: Ազգային ու նմանաշունչ այլ կառույցները պարտավոր են «մարտական թիվ մեկ» պատրաստությամբ արցախահայության հավաքականությունն ապահովել ՀՀ-ում: Գործող պետական կառույցներին ապավինել չարժե, նրանք ավելի հաճախ հակառակվում են մեր համազգային նպատակներին: Հարկ է արհամարհել իշխանական օյինբազներին և նրանց ցայտուն ու ծպտյալ սպասարկուներին, ծնկածներին ու վախլուկներին, հոգով ու մտքով այլասերվածներին, չլսելու տալ նրանց վայրահաչությունը: Լսել նվիրյալներին, խիզախներին ու անընկճելիներին: Ճանաչել երկրի իրավ տերերին ու ձայնակցել նրանց:
Խնդրում եմ իմ հայրենակիցներին՝ մի՛ հեռացեք Հայաստանից, որ Արցախ վերադառնալու հույսն ու հնարավորությունը չկորցնենք վերջնականապես: Որպեսզի հայաստանյան մեր եղբայրների ու քույրերի հետ ուս-ուսի պաշտպանենք մնացյալ հայոց երկիրը հետագա ավիրումից, զորացնենք ու բարեփոխենք հայկական պատկերով: Ներկա պահին մեր անելիքն ու ճակատագիրն այստեղ է: Մենք պետք ենք Հայաստանին՝ սա՛ է անհերքելի ճշմարտությունը: Թշնամին երախը լայն բացած՝ նայում է մեզ. եթե թույլ , ջլատված ու անկամ լինենք, հոշոտելու է բոլորիս, եթե փախչենք, նա մեզ հանգիստ չի տալու անգամ օտար ափերում:
Առջևում, ճիշտ է, ավելի շատ մշուշ ու անորոշություն ենք տեսնում, որ խավարի պես է: Բայց այն անհաղթահարելի չէ: Խավարի մեջ, նախ, պայծառ խոսքեր պիտի հնչեն:
Գուցե հանդուգն երևակայությամբ եմ կանխատեսում, այնու չխուսափեմ ասել՝ հատուցման ու վրեժի ճանապարհով ենք անցնելու: Վերածնության ուղիով ենք ընթանալու առաջ:
Մեր ամենաարդար ու հաղթական մաքառումը դեռ առջևում է:
Աստված պահապան հայ ժողովրդին:
Հրանտ ԱԼԵՔՍԱՆՅԱՆ